Tak zwany „nurt wiejski” w polskiej literaturze ostatnich lat jest nadal bardzo mocny i „Po trochu” Weroniki Gogoli zdaje się to potwierdzać. Ten błyskotliwy debiut młodej pisarki to kolejny literacki powrót do dzieciństwa spędzonego w wiejskim, choć nie zawsze sielskim pejzażu. Temat podejmowany między innymi przez Wiolettę Grzegorzewską w głośnych za sprawą nominacji do Man Booker International „Gugułach” czy Bronkę Nowicką w zbiorze poetyckim „Nakarmić kamień” staje się dla Gogoli punktem wyjścia dla jej własnej opowieści. Tegorocznej debiutantce udaje się jednak wyróżnić na tle poprzedniczek z racji zestawienia w swojej prozie dwóch niebanalnych elementów – humoru i śmierci. „Po trochu” jawi się więc jako historia dorastania i odchodzenia, w której kawałek po kawałku tracimy dziecięcą naiwności i przybliżamy się do tego, co nieuniknione. Co jednak najważniejsze, Gogola dba o to byśmy wobec spraw ostatecznych zachowali zdrowy dystans i nie nadużywali wielkich słów.

Czytaj dalej…