O bliskich, którzy odeszli zwykło się pisać w sposób sentymentalny lub dramatyczny. W historii literatury nie brak pełnych emocji wspomnień pisarzy i pisarek, którym przychodzi godzić się z utratą rodzica a pisanie staje się wówczas rodzajem terapii mającym złagodzić proces żałoby. Bez smutku Rolanda Barthesa po odejściu jego ukochanej matki nie byłoby słynnego „Światła obrazu” zainspirowanego jednym z jej zdjęć z młodości. Bez lęku i wściekłości jakie Karl Ove Knausgård odczuwał wobec własnego ojca, i którym musiał dać ujście po jego śmierci, prawdopodobnie nikt poza Norwegią nie usłyszałby o tym pisarzu. Najnowsza książka Marcina Wichy, autora błyskotliwego „Jak przestałem kochać design”, jest również zapisem odchodzenia bliskiej osoby i godzenia się z nieuniknionym. Jednak w „Rzeczy, których nie wyrzuciłem” autor przywołuje obraz zmarłej matki nie poprzez masochistyczne nurzanie się we własnych wspomnieniach a przez przedmioty, które po niej pozostały.
